|
Αυτοί Είμαστε. Μπορούμε Να Αλλάξουμε; |
|
|
|
|
|
|
25.11.10 |
 Η αποστροφή που ένιωσε ο κόσμος για την πολιτική, κυρίως μετά τα γεγονότα που οδήγησαν στην προσφυγή της χώρας μας στο μηχανισμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ήταν κάτι αναμενόμενο. Όπως εξίσου αναμενόμενη ήταν η διάχυτη οργή του συνόλου των Ελλήνων πολιτών για την πλειοψηφία των πολιτικών που τους εκπροσώπησαν και που κυβέρνησαν την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Ακούστηκαν πολλά, όπως «κλέφτες πολιτικοί», «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» και διάφορα άλλα, τα οποία απηχούσαν έκδηλα το θυμό και την αντίδραση του κόσμου για ό,τι είχε συμβεί από τη Μεταπολίτευση και μετά. Ασφαλώς, τη μεγαλύτερη ευθύνη για την οικονομική εξαθλίωση του Κράτους έφεραν και φέρουν (πολλοί) Έλληνες πολιτικοί, αφού αυτοί είχαν ζητήσει την ψήφο του λαού, παρουσιαζόμενοι σ’ αυτόν ως οι, αν όχι οι ικανότεροι, τουλάχιστον οι προθυμότεροι να τον υπηρετήσουν και είχαν ορκιστεί να διασφαλίσουν το δημόσιο συμφέρον.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες πολίτες δεν έχουμε και οι ίδιοι την ευθύνη για ό,τι μας έφερε ως εδώ. Οι πολιτικοί που μας εκπροσώπησαν όλα αυτά τα χρόνια δεν μας ήρθαν ουρανοκατέβατοι… από τον Άρη, ούτε μας τους επέβαλε κανείς. Εμείς τους αναδείξαμε, τους εκλέξαμε και τους δώσαμε εξουσία. Οι πολιτικοί μας είναι κομμάτι της ίδιας μας της κοινωνίας, είναι κάποιοι από εμάς. Άλλωστε, όπως πολύ σοφά έχει λεχθεί, «οι λαοί κυβερνώνται από τους πολιτικούς που τους αξίζουν» ή αλλιώς «δείξε μου τους πολιτικούς σου να σου πω τι λαός είσαι». Εξ’ άλλου, η υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, ενώ όλοι βλέπαμε και ζούσαμε καθημερινά φαινόμενα σήψης, διαφθοράς, αναξιοκρατίας και τραμπουκισμού κατά τα χρόνια της πλασματικής και στηριγμένης σε δανεικά ευημερίας μας, κανείς δεν αντιδρούσε. Αντιδράσαμε μόνο όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και αντιμετωπίσαμε άμεσα τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Και, όπως ήταν φυσικό, τα ρίξαμε στους πολιτικούς. Και πάλι, όμως, η αντίδρασή μας περιορίστηκε μόνο στην οικονομική διαχείριση των τελευταίων δεκαετιών. Καμμία κουβέντα για τις παθογένειες που ταλανίζουν εδώ και χρόνια την κοινωνία μας. Άραγε οι πολιτικοί φταίνε όταν, στην προσπάθεια μας να προασπίσουμε τα δικαιώματά μας και τα συμφέροντά μας, καταπατάμε και δεν σεβόμαστε τα δικαιώματα των υπολοίπων; Όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε συμμέτοχοι στη διαφθορά χρηματίζοντας υπαλλήλους, προκειμένου να κάνουμε τη δουλειά μας; Όταν από τη μία απειθαρχούμε στα όργανα της δημοσίας τάξεως και από την άλλη διαμαρτυρόμαστε για την ελλιπή αστυνόμευση; Όταν δεν συμμορφωνόμαστε στο Νόμο, αλλά ζητούμε να εφαρμόζεται αυστηρά για όλους τους άλλους; Όταν εκλέγαμε βουλευτές με μοναδικό κριτήριο να διοριστούμε στο Δημόσιο ή να κάνει ο γιος μας μια όσο το δυνατόν «πιο ανώδυνη» στρατιωτική θητεία κοντά στο σπίτι του; Όταν οι επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης ξοδεύονταν ως επί το πλείστον σε πανάκριβα αυτοκίνητα και πολυτελείς κατοικίες; Ή όταν αιτούμασταν και λαμβάναμε αναπηρικές συντάξεις, χωρίς να τις δικαιούμαστε;
Δυστυχώς, τα όσα συνέβησαν πριν και μετά την προσφυγή μας στο μηχανισμό στήριξης του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Κ.Τ. δεν φαίνεται να μας έχουν πείσει ότι πρέπει να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας και να εξαλείψουμε τις παθογένειες αυτής. Η εφαρμογή του μνημονίου ενδεχομένως να βελτιώσει τα δημοσιονομικά της χώρας, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν θα μας δώσει το έναυσμα να αφήσουμε πίσω μας τις κακές νοοτροπίες του παρελθόντος. Άλλωστε, οι διεθνείς οργανισμοί και οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται πρωτίστως για την οικονομική ανάταση της χώρας μας, με σκοπό να διασφαλίσουν τα χρήματα που μας έχουν δανείσει κατά καιρούς. Δεν θα ασχοληθούν και με την ανάταση της κοινωνίας μας. Με αυτό θα πρέπει να ασχοληθούμε αποκλειστικά και μόνο εμείς οι ίδιοι.
Γεώργιος Σ. Λουκάς
Δικηγόρος DEA Droit public
|
