Περπατάς και το νοιώθεις . Έντονα , δυνατά , σε κάθε βήμα σαν τη μυρωδιά από το γύρο της «σουβλακερί» της πλατείας. Όλα πιο μικρά, πιο μαζεμένα . Αλλάξαμε μέγεθος τελευταία , όλα στο μικρότερο και  στο λιγότερο. Βλέπεις αλλάξανε τα πράματα κι έχουμε άλλα . Όμως να μην ήμαστε και αχάριστοι, γκρινιάρηδες ή απαισιόδοξοι, έτσι ;  γιατί εμείς, αυτό, το συνηθίζουμε . Μαζί με τις γιορτές, λένε, θα γιορτάσουμε και το πρώτο πλεόνασμα. Θα έχουμε, πολύ το γουστάρω, αδερφέ μου, το πρώτο μας ,περίσσευμα, δηλαδή θα μας μείνουν λεφτά στην άκρη. Και έγινε σύσκεψη στη κυβέρνηση τι θα κάνουν τα παραπάνω χρήματα κι έπεσε η ιδέα να τα πάνε στην Ελβετία για σιγουριά κι αν λέμε τώρα υπάρξει και καμιά λίστα τύπου LAGARD , ε καλά , σιγά μη κωλώσουμε, θα λυθεί το θέμα με καμιά εξεταστική επιτροπή ( απορία : αφού δεν εξετάζουν ποτέ και τίποτε αυτές οι εξεταστικές δεν θα έπρεπε να τους αλλάξουν το όνομα και να λέγονται Ανεξέταστες ; ) Και σε αυτό το σκηνικό νάμαστε κι εμείς… οι άνθρωποι, που περπατούν σχεδόν αδιάφοροι και προβληματισμένοι, σαν να είναι …αλλού! Ουδέτεροι ! Σαν από ξένοι, αποκομμένοι από το νταβαντούρι των γιορτών. Δεν είναι, βέβαια, που δεν τις θέλουν ή δεν τους αρέσει ο ερχομός τους. Αλλού είναι το θέμα και το πρόβλημα – δεν «έχουν» να τις φιλοξενήσουν! Γιατί , όπως λέει ο Σωτήρης που σίγουρα κάτι ξέρει από αυτά , οι γιορτές είναι σαν τις φιλενάδες – πολυέξοδες και απαιτητικές! Θέλουνε τα δικά τους και εμείς που μας περισσεύουν οι μειώσεις και οι περικοπές  δεν έχουμε τα απαιτούμενα οικονομικά μέσα κι έτσι μένουμε στο να κάνουμε όνειρα ή να …ζηλεύουμε. « η γιορτή θέλει το έξοδο της, και δεν είναι δικιά μας απόφαση, δηλαδή τι να κάνουμε τώρα ; να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας και των εθίμων ; τι λες ; » διαμαρτύρεται γνωστός μου συνταξιούχος , “δανειοδούχος” και “καρτελούχος” με μονοκατοικία στην πόλη μας με θέα και συνιδιοκτήτη τη ΔΕΗ. Οι γιορτές είναι μια πολύ καλή ιστορία. Έχουνε το χρώμα τους, σε πάνε αλλού, σε ανεβάζουν , σε βάζουν να κάνεις όνειρα, δίνεις δώρα, παίρνεις δώρα, αγοράζεις πράματα, τρως αλλά και το ρίχνεις έξω σε λογικά επίπεδα, βέβαια, κι όχι όπως έγινε με το κράτος. Χρειάζονται και τις έχουμε ανάγκη. Και εκείνες μας έχουν ανάγκη, γιατί τι θα ήταν οι γιορτές χωρίς εμάς ; Πως λέμε τόνα χέρι νίβει τάλλο και τα δυο το πρόσωπο ; κάτι τέτοιο. Είναι όμως δύσκολες οι γιορτές αυτή ειδικά την περίοδο. Μια γενικότερη ρευστότητα που προβληματίζει, και μια κοινωνία σε απόγνωση , και μάλιστα πολύ, τόσο που ο Σωτήρης, μελαγχολικός, σκεφτικός και αγχωμένος να μονολογεί « γιορτές είπες ; και λοιπόν ; » Μπορεί να έχει δίκιο ο Σωτήρης και γιατί όχι ο κάθε ένας από εμάς αλλά η απαισιοδοξία μοιάζει με την απώλεια – μόνο που η στη δεύτερη τα πράματα είναι τελεσίδικα !