|
 Ακριβώς! Γιορτάζουμε! Όπως και πέρυσι, και πρόπερσι και πιο
παλιά, αλλά και του χρόνου τα ίδια θα κάνουμε. Θα γιορτάζουμε, ίσως από
συνήθεια , μπορεί κι από ανάγκη. Αλλά θα γιορτάζουμε. Ίδια κι απαράλλακτα. Σαν
από φωτοτυπία ενεργούμε. Προσφιλής και δοκιμασμένη σιγουριά και βεβαιωμένη απόλαυση
. Συγκατοίκηση συνήθειας και ρουτίνας αλλά με στοιχεία θεατρικής πρεμιέρας – με
χειροκροτήματα και πολύ φως. Γιορτάζουμε, νομίζοντας ότι ξέρουμε τι ακριβώς
γιορτάζουμε. Λένε, οι ειδικοί, πως έτσι διαφεντεύουμε το χρόνο. Μπορεί! Ποιοι
όμως ; Εμείς φυσικά, οι περαστικοί, οι πεπερασμένοι στο χρόνο. Άκου να δεις!
Αναποδογυρίζουμε την αλήθεια στην πραγματικότητα και εξωραΐζουμε τις
ψευδαισθήσεις μας τελικά. Ηθελημένα βέβαια και σίγουρα προσχηματικά. Θέτουμε
μια, δυο ή και παραπάνω προϋποθέσεις και γινόμαστε επάξιοι κι ευχαριστημένοι διεκπεραιωτές
μιας ουτοπίας. Εγκρίνουμε και επιμένουμε σε μια ρουτινιασμένη επιλογή για
μερικές ανάσες. Διασκεδάζουμε την πλήξη μας , την αμηχανία μας, το αδιέξοδο μας – τα ανθρώπινα δηλαδή . Και
μένουμε σταθεροί κι αμετακίνητοι σε ευθεία γραμμή για ένα φευγαλέο κλίμα
ευφορίας. Απαραίτητο όμως! Στην ουσία κίνητρο, το πιο σημαντικό, από τα πιο
σπουδαία. Αν ματαιοπονούμε; Μπορεί. Αλλά δεν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Έτσι
ισορροπούμε κι αυτό είναι λόγος και αιτία ύπαρξης. Σε αυτήν την ιστορία,
ισχυρίζονται πολλοί και μπορεί να έχουν και δίκιο, ίσως να υπάρχουν στοιχεία
τραγικής φάρσας. Το ερώτημα που μένει αναπάντητο είναι, ε και λοιπόν ; Ας υπάρχουν , ούτε θα το «κρύψομε
ούτε θα το αγνοήσομε» Στο κάτω – κάτω της γραφής αυτή είναι η ζωή. Αυτό που
ζούμε έτσι είναι φτιαγμένο «από εμάς για εμάς» για να μιμηθούμε τα λόγια μιας
πολύ γνωστής διαφήμισης. Με πόθους και επιθυμίες σε μια διαδικασία ανείπωτης
ροής μετέχουμε. Όχι αναίτια ή αναίτιες οι πρωτοβουλίες μας. Με συμπεριφορές και
σκέψεις και αντιδράσεις με απόλυτη , ακριβή
επιτήδευση για την ευόδωση του στόχου μας. Πεισματικά εκπέμπουμε μήνυμα
μακράς, γοητευτικής, ατέλειωτης διαδρομής. Γινόμαστε κυρίαρχοι, στήνουμε με
πράξεις εικόνες ευδαιμονίας , μένουμε διαρκώς ερωτευμένοι και δηλώνουμε
αναχωρητές της όποιας λογικής και της χαμένης μας ύπαρξης…
Η ζωή, ευτυχώς, δεν είναι φτιαγμένοι από τεχνοκράτες. Τόσο επί
τόσο κάνει τόσο, πλην τόσο, ίσον τόσο. Όχι, ευτυχώς όχι. Ούτε κάποιος ειδικός
έχει τον πρώτο λόγο. Είναι αποκλειστικό δικό μας προνόμιο ευθύνης. Γι αυτό και
«παίζει» αλλιώς όλο αυτό το κατασκεύασμα της γιορτής ,διότι μετέχουν και
συμμετέχουν παράγοντες του νου και της καρδιάς σε μεγαλύτερες ποσότητες από τη
λογική και το «ορθόν»
Κι αφηνόμαστε στο χρόνο και χαιρόμαστε που μας ξελογιάζει η
επιθυμία , η αγάπη , ο φόβος, κυρίως ο Έρωτας (παρακαλώ να μπει με κεφαλαίο το έψιλον
), γι αυτό γιορτάζουμε. Γινόμαστε κάποιοι τέτοιες ώρες , τέτοιες στιγμές.
Εγκαταλείπουμε την δεσμευτική πραγματικότητα κι απαρνιόμαστε την απαιτητική
λογική. Έτσι δίνουμε νόημα και περιεχόμενο στις πράξεις μας και τις επιλογές
μας και συνθέτουμε με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία προοπτικές. Κι επειδή
έχουμε επίγνωση του τι είναι ο χρόνος τον μεταχειριζόμαστε εμείς. Αλλά ; πως θα
γίνει ; Μερικές φορές μάλιστα και περιπαικτικά για να του αποδείξουμε πως δεν
τον λογαριάζουμε και κυρίως ότι δεν τον φοβόμαστε. Ήμαστε εμείς , φοβεροί και
τρομεροί κι αήττητοι ,ήμαστε κάποιοι κι εδώ που τα …γράφουμε, χωρίς εμάς τι θα
ήταν κι ο χρόνος ; ένα τίποτα και το τίποτα δεν είναι κάτι αλλά ένα τίποτα.
Κι ίσως , επειδή όλα είναι ή μπορεί και να είναι ένα τίποτα,
άρα… τίποτα, μόνο ένα σίγουρο μας μένει : να μείνουμε παρόντες στον μέλλοντα
χρόνο….γιορτάζοντας!
|
