|
Τον είδα για πρώτη φορά , ένα ανοιξιάτικο πρωινό , στο
γραφείο μου στο Πειραιά. Χτύπησε ευγενικά την πόρτα, περίμενε - μιλούσα στο
τηλέφωνο εκείνη τη στιγμή - και μπήκε μόλις άκουσε το « εμπρός». Μου χαμογέλασε.
Ζήτησε συγνώμη μιας και δεν είχαμε κάποιο ραντεβού, και συστήθηκε
- Ανδρέας Αναγνώστου...και συμπλήρωσε «δημοσιογράφος ..» αφήνοντας πάνω στο γραφείο
μου , ευγενικά, την κάρτα του
Ανταποκρίθηκα, η αλήθεια είναι, λίγο διστακτικά, βλέπεις δεν
ήξερα και το σκοπό της επίσκεψης του. Τελικά ήταν κάτι προσωπικό που δεν
χρειάστηκε περισσότερο από δυο, τρία λεπτά, αλλά στο μεταξύ είχα εντυπωσιαστεί.
Ψηλός, πολύ ψηλός, αργότερα ένας κοινός φίλος θα μου πει « τι θα πει ψηλός ;
ατέλειωτος θέλεις να πεις!», λιγνός, ντυμένος απλά, καλοβαλμένος , αεράτος να
σου δίνει την εντύπωση, με το πρώτο, για απόλυτη σιγουριά κι αυτοπεποίθηση. Κι
ο λόγος του άμεσος, καθαρός , χωρίς περιστροφές, αναλυτικός, και κυρίως σωστός,
χωρίς επαναλήψεις , χωρίς κενά, κατανοητός και πλούσιος. Όταν έφυγε κούνησα το
κεφάλι μου, χαμογέλασα από ικανοποίηση και θαυμασμό και ...
Και συναντηθήκαμε μερικά χρόνια αργότερα, σχεδόν τυχαία,
όταν αποφάσισε να κυκλοφορήσει με άλλους συναδέλφους φίλους του το περιοδικό Attica Press κι εγώ είχα αποφασίσει
να ασχοληθώ με τα κοινά πράγματα στο Δήμο. Σημάδεψε τη σκέψη μου και κάποιες
επιλογές μου αυτή η συνάντηση που τελικά εξελίχτηκε, με το χρόνο, σε προσωπική
,εξω- επαγγελματική σχέση , πολύ βαθειά και πολύ ουσιαστική. Βλέπεις είχα την
ευκαιρία να γνωρίσω τον ακέραιο άνθρωπο, τον δημιουργικό και έμπειρο δημοσιογράφο,
τον ενεργό πολίτη αλλά και τον δοτικό σύζυγο, τον τρυφερό πατέρα, τον φιλόστοργο γιό, τον «μεγάλο»
αδελφό και τον υπεύθυνο επιχειρηματία. Τον
διέκρινε η σφαιρική και διεισδυτική σκέψη. Τεκμηριωμένος ο λόγος του, ποτέ
στρογγυλευμένος και πάντα ειλικρινής όσο
και σαφής. Ο Ανδρέας μπορούσε να «ακούει»! - ίσως το μεγαλύτερο του προσόν,
ηγετικό προσόν. Είχε μια δυνατότητα άμεσης επιβολής. Κέρδιζε τους συνομιλητές
του γρήγορα ! Είχε έναν μοναδικό τρόπο να αντικειμενοποιεί τον υποκειμενισμό
του . Ο Ανδρέας είχε άποψη, ήταν βαθειά στοχαστικός και με το χαμόγελο του
επιβεβαίωνε μια ανείπωτη ικανότητα αποδοχής του εύκολα και αποτελεσματικά. Ήταν
φιλικός και προσηνής. Η ζωή , είναι αλήθεια, δεν φάνηκε να είναι και πολύ απλόχερη
μαζί του. Ήταν , όμως, άφοβος και πεισματάρης. Σκληρός αντίπαλος ! Πολλές είναι
οι μάχες που κέρδισε!
Περάσαμε πολλές βραδιές συζητώντας...έτσι χωρίς ατζέντα και
για πολλά. Μπορεί να μην σε έπειθε για κάποια πράματα, η ουσία όμως είναι ότι
μπορούσες ώρες μετά , με τις σκέψεις του να άρχιζες ένα νέο κύκλο κουβέντας με
εκείνον πάντα πρωταγωνιστή. Ήταν γεννημένος για πρώτος, όχι μέσα από
διαδικασίες τύπου αλλά ουσίας.
Ο Ανδρέας , το ομολογώ , με έμαθε πολλά! Δεν το λέω τώρα ,
τούτες τις ώρες της δοκιμασίας , του το είχα εξομολογηθεί πολλές φορές, αν κι
από μετριοφροσύνη δεν το αναγνώριζε. Με έμαθε πολλά... όχι μόνον λόγω γνώσης ,
περισσότερο με έμαθε με την στάση του, τις επιλογές του , την ίδια του την
πορεία στη ζωή!
Και τώρα κάνοντας και πάλι έναν ισολογισμό της σχέσης μας
οφείλω να πω ακόμα μια φορά « Ανδρέα , σου χρωστάω...»
|
