 Τον συνάντησα εντελώς τυχαία.
Εδώ , στην πόλη μας, την Ηλιούπολη, πριν λίγα χρόνια,, μια ή
δυο φορές.
Η αλήθεια είναι πως δεν μιλήσαμε.
Η...γνωριμία έγινε από μακριά. Ανταλλάξαμε μόνον βλέμματα.
Το δικό του, αδιάφορο και γρήγορο, όπως έστρεψε το κεφάλι
του προς το μέρος μου. Από σύμπτωση! Το δικό μου είχε διαβάθμιση - πρώτα η περιέργεια,
ύστερα η επιβεβαίωση θαυμασμού, που συμπληρώθηκε από ένα αόρατο χαμόγελο
ικανοποίησης.
Σιγοψυθίρισα : « αυτός είναι!»
Γιατί ένοιωθα πως τον ήξερα, τον γνώριζα και μάλιστα πολύ
καλά. Από καιρό ! Ήταν κάτι από κοντινός μου, άνθρωπος της διπλανής πόρτας,
γείτονας. Κι αν με ρωτούσες , θα υπερθεμάτιζα, θα έβαζα και στοίχημα, πως
ήμασταν περισσότερο από γνωστοί. Σαν να
είχαμε βρεθεί, μαζί, αμέτρητες φορές.
«Συνταξιδεύαμε» χρόνια. Κι είχαμε , μαζί ...κουβέντα ανοιχτή
και μεγάλη. Εκείνος βέβαια είχε τον πρώτο λόγο. Ήξερε καλά να «μιλάει» στις
καρδιές μας και το νου. Μάστορας! Αξιοζήλευτη η ευκολία του , απλός, λιτός,
αποτελεσματικός, χωρίς υπερβολές, σε έκανε συμμέτοχο στις ιστορίες του σε ένα
παιχνίδι φαντασίας και πραγματικότητας, με μια ανοικτή πρόσκληση ισοτιμίας.
Δεν θα κρίνω τον συγγραφέα, το σκηνοθέτη, τον άνθρωπο. Δε το
μπορώ, δε το ξέρω για να το κάνω - στην ουσία δεν το χρειάζεται!
Τούτες οι γραμμές, οφείλονται σε μια εσωτερική παρόρμηση,
όπως όταν αφήνεσαι να σε παρασύρει το κύμα της θάλασσας ή το σύννεφο, στο
ελαφρύ αεράκι του φθινόπωρου, στο όνειρο και στου χρόνου τα πισωγυρίσματα.
Λένε, πως ο χρόνος είναι ατέλειωτος- αλλά μετρήσιμος. Το
τελευταίο στα ανθρώπινα είναι απαράβατος νόμος. Εκτός για μερικούς - σε αυτούς
ανήκει ο Νίκος Φώσκολος. Θα μείνει κοντά μας ως χρήσιμος!
Του ΝΙΚ. Κ. ΜΟΥΛΙΝΟΥ
|
