|
 Το νέο, το έφερε η Ιουλία . Κυριακή πρωί , εκεί γύρω στις
έντεκα με δώδεκα
- Σωτηράκο... μάντεψε...στις 23 ο Σύλλογος κόβει την πίτα του,
έκανε χαρούμενη
- Και γιατί στις 23 ; ρώτησε εκείνος
- Και πότε να τη κόψουνε;
- Να την κόψουνε στις 28!
- Και γατί στις 28 ; Να την κόψουνε στις...μα δε μου λες τη
κολοκυθιά θα παίξουμε ; αντιδρά η Ιουλία που θέλει να παραστεί, στην τελετή,
όπως και να έχει το πράμα, αφού , στο κάτω - κάτω της γραφής, «είναι και
...τσάμπα Σωτηράκο!»
Η κοπή της πίτας , κατά κοινή ομολογία, είναι πολύ γνωστή
και πολύ σημαντική για τα... ζαχαροπλαστεία και τους Προέδρους και φυσικά για
τους πάσης φύσεως τιτλούχους. Όποια δυσκολία και να υπάρχει , θα κόψουν , που
λέει ο λόγος το λαιμό τους ,αλλά, πίτα θα... κόψουν!. Όποιος σέβεται τον εαυτό
του κι είναι πρόεδρος ή έχει ανάλογο αξίωμα, πρέπει , «επί τη αφίξει» του νέου
έτους, να κόψει πίτα.
Η πίτα είναι συνήθως στρογγυλή ή τετράγωνη, γράφει χρόνια
πολλά, το έτος υποδοχής και είναι πασπαλισμένη με άχνη για να δείχνει την
αθωότητα μας ( ; ) και να είναι και ...γλυκειά. Στις γιορτές με τις πίτες πάνε τα
μέλη, κι ο Σωτήρης είναι, μαζί με την Ιουλία, μέλη του Εξωραϊστικού Συλλόγου.
Πήγαν, λοιπόν, από τους πρώτους για να δουν την τελετή καλύτερα, όχι όπως
πέρυσι που άργησαν και δεν είδαν τίποτα, αλλά και για να τους... δουν! Η Ιουλία
είχε φορέσει εκείνο το πορτοκαλί συνολάκι που της είχε χαρίσει η ξαδέλφη της
πριν από την κρίση, κι ο Σωτήρης στα μπλε και με κόκκινη γραβάτα , κόντρα στους
αγράβατους της εποχής. Στην είσοδο της
αίθουσας συνάντησαν κι άλλα μέλη αλλά και τον ταμία του Συλλόγου που θύμισε στο
Σωτήρη ότι χρωστάει , έχει υπόλοιπο από συνδρομές, από το προηγούμενο χρόνο.
Τους έκοψε την απόδειξη - 48 ευρώ χωρίς... ΦΠΑ - και πέρασαν στην αίθουσα. Η
Ιουλία αποφάσισε να καθίσουν στην πρώτη σειρά ,αλλά στάθηκε αδύνατο, διότι
υπήρχαν κάτι χαρτάκια που έλεγαν ότι οι θέσεις ανήκουν στους επισήμους. Έκατσαν
στην τρίτη σειρά και προς τα έξω αλλά και πάλι στάθηκαν άτυχοι γιατί αυτοί που
κάτσανε μπροστά τους , αργότερα, δυο επίσημοι, ήταν πολύ ψιλοί. Στις πίτες,
πρέπει να πούμε, ότι πάνε πάντα οι επίσημοι, κάτι σαν νεσεσέρ δηλαδή, είναι,
δεν είναι, μέλη του Συλλόγου, και φυσικά δεν πληρώνουν αφού δεν είναι μέλη,
αλλά τους προσφωνούν ( είναι μαζί μας και μας τιμά με την παρουσία του ο ή
η...λες κι αν δεν ήτανε θα στενοχωριόμασταν...), τους δίνουν ένα μεγάλο κομμάτι
πίτας ( γιατί άραγε ; μπας και δεν ξαναρθούν;) μαζί με κάτι αναμνηστικό ( άσε
που μπορεί να τους πέσει και το φλουρί),
λένε και δυο λόγια και τους βάζουν φωτογραφία στην εφημερίδα μας « Η Ηλιούπολη και ο κόσμος της » - ρεαλιστικά,
δηλαδή, και τσάμπα και πρώτοι κι ο Σωτήρης αναρωτιέται αν αυτό έχει σχέση με
την ...αριστερά!. Η αλήθεια, τώρα, είναι, πως το κόψιμο της πίτας έχει κάτι από
γιορτή, άρα θέλει ...κόσμο. Θέλει και χειροκρότημα, θέλει χαμόγελα, θέλει ευχές,
αλλά έχει και το κουτσομπολιό της ( την είδες ; σαν να πρήστηκε, botox ε; ...και χα...χα...χα τα γέλια), έχει και
χαιρετούρες με τις απαραίτητες πισώλατες φιλοφρονήσεις ( απ' τον καιρό που
έφυγε ο μακαρίτης αυτή παιδί μου ξανάνιωσε...) . Η τελετή είναι απλή: μια κυρία
λέει το καλώς ήρθατε ( λες και θα μπορούσε να πει κακώς ήρθατε...τελοσπάντων),
ύστερα λέει ποιοι τιμούν την... πίτα, ύστερα μιλάει ο Πρόεδρος που βρίσκει την
ευκαιρία να «δείξει» το έργο του Συλλόγου για να υποσχεθεί και νέα έργα που,
βέβαια θέλουν λεφτά γι αυτό κι «αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή λαχειοφόρο
αγορά...πάρτε και κερδίστε...ελάτε κύριε Σωτήρη, πάρτε τους τελευταίους και
τυχερούς λαχνούς», κι ο Σωτήρης,
υποχρεώθηκε , ντράπηκε...τι να έκανε , δηλαδή ; άσε που τον σκούντησε κι η Ιουλία
...πήρε 100 λαχνούς, ευρώ 35, και κέρδισε, μόνον, ένας λαχνός κι όταν πήγε να
παραλάβει το δώρο, ήταν ένα μικρό τηγάνι, ειδικό για 2 αυγά μάτια. «Το τυχερό
μας, το...φλουρί μας!» είπε ενθουσιασμένη η Ιουλία που πρόσθεσε «μου φαίνεται
πολύ ερωτικό!» κι ο Σωτήρης απάντησε « να μη ξεχάσεις να το βάλεις στο σαλόνι
να το βλέπουμε για να θυμόμαστε τον έρωτα μας και το ...κόψιμο της πίτας που θα
ήταν... τσάμπα!»
|
