Το διήγημα του Παπαδιαμάντη πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πατρίς», το Μάρτιο του 1908. Πρόκειται ουσιαστικά για θρήνο, μοιρολόι για τους φτωχούς και καταφρονημένους αυτού του κόσμου, που τόσο αγάπησε ο Παπαδιαμάντης. Η φώκια του μοιρολογά τον πνιγμό της μικρής Ακριβούλας.
Σήμερα όμως, όπως αναφέρει στην αρθρογραφία του ο Παντελής Μπουκάλας,  Ακριβούλες, εννιάχρονες, πεντάχρονες, δεκάχρονες, είναι όλα τα παιδιά του βαριά αναγκεμένου κόσμου, από την Ασία και την Αφρική, τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, τη Νιγηρία, την Ερυθραία, που βλέπουν και τη δική τους έξοδο στη θάλασσα να μετατρέπεται σε κάθοδο στον Άδη.
Ο Μαχμούντ Νταρουίς από τη μεριά του, ο μεγάλος αυτός ποιητής από την Παλαιστίνη, με το δικό του μοναδικό τρόπο, μιλά για το διωγμό, τα βάσανα και τον ξεριζωμό του δικού του λαού, υπερασπίζεται τον τόπο του, τον λαό του, τον πολιτισμό του. Στο πρόσωπο των παιδιών της Παλαιστίνης βλέπουμε πάλι και πάλι  όλες τις Ακριβούλες αυτού του άδικου κόσμου.

Αυτές τις πένθιμες μέρες, που οι καρδιές των ανθρώπων περιμένουν με λαχτάρα την Ανάσταση, ας ανοίξουν για να χωρέσουν τις σύγχρονες Ακριβούλες!  Κι ας μην ξεχνάμε πως όποιος στερεί από ένα παιδί τη χαρά της ζωής, τότε αυτός, όποιος και να 'ναι, είναι υπόλογος απέναντι σε όλη την ανθρωπότητα!

Τζένη Σιούτη