Έχω ζήσει όλα μου τα χρόνια στην Ηλιούπολη από μαθητής.
Ένα όμορφο μεγάλο προάστιο σε μια υπέροχη θέση στους πρόποδες του Υμηττού με εύκολη πρόσβαση προς το κέντρο αλλά και προς την θάλασσα. Η αλήθεια είναι ότι κάποτε ήταν εύκολο να γνωρίσεις τους ανθρώπους που είχαν κοινές αξίες ή αναζητήσεις με σένα. Τα χρόνια πέρασαν και η Ηλιούπολη άρχισε να φιλοξενεί όλο και περισσότερους νέους κατοίκους . Όταν ήμουν ακόμα φοιτητής με μαγεύαν οι ιστορίες της πόλης μας που άκουγα από διηγήσεις ανθρώπων όπως του Ζωγράφου του πρώτου κοινοτάρχη που μου μιλούσε με πάθος για την πόλη μας αλλά και του Νάστου που είχε το κατάστημα του ΠΡΟΠΟ , του Δελλαπόρτα που τον είχα γνωρίσει με το επιβλητικό του ύφος όταν μας επισκέφθηκε στο πρώτο γήπεδο μπάσκετ τότε που έπαιζα στη παιδική ομάδα της Ηλιούπολης. Ήταν μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι όταν ήμασταν τότε παιδιά . Τώρα που οι περισσότεροι από εμάς φθάσαμε στην δίκη τους ηλικία έχουμε κρατήσει κάτι από το δικό τους πάθος για την πόλη μας; Δεν είχαν πτυχία πανεπιστημίου όπως έχουμε εμείς αλλά είχαν όνειρα και πίστη να τα πραγματοποιήσουν . Ο Ζωγράφος μου είχε δείξει το γράμμα που έστειλε στον Πρόεδρο Κένεντυ για να του στείλει μια μπουλντόζα για να φτιάχνει δρόμους . Ακόμα στριφογυρνάει στο μυαλό μου τα σχέδιο του Δελλαπόρτα για το βουνό και τα ρέματα.
Γράφω αυτά τα λίγα λόγια γιατί βλέπω και πάλι στις δημοτικές εκλογές που έρχονται οι φιλοδοξίες να είναι και πάλι ο οδηγός των εξελίξεων και των διασπάσεων . Η ηγεσία δεν καθορίζεται από την δυνατότητα να βάλεις υποψηφιότητα αλλά από την ικανότητα να εμπνεύσεις για έναν σκοπό , να παρακινήσεις για κάτι σπουδαίο και να αθροίσεις δυνάμεις που θα σε βοηθήσουν να το πετύχεις . Εάν δεν το κάνεις αυτό σπαταλάς τα χρόνια και τον εαυτό σου σε ένα επαναλαμβανόμενο αποτυχημένο μοντέλο ασήμαντων για την κοινωνία μικροσυμφερόντων.
