Τα πράγματα αλλάζουνε, έτσι είναι φτιαγμένα άλλωστε, για να αλλάζουνε, κι ευτυχώς ! Λέω για την ατμόσφαιρα των εκλογών, το νέο πλαίσιο που δημιουργήθηκε - μικρό ,περιορισμένο, σχεδόν αγνώριστο . Πάρτε τις συγκεντρώσεις - τώρα πια σε κλειστούς χώρους, μικρά γήπεδα, γηπεδάκια, τίποτε κινηματογράφοι και πάει και τελείωσε! Σε πολύ λίγους, σχεδόν επιλεγμένους, δικούς τους εκλεκτούς, γιατί όχι μετρημένους γνωστούς , κάτι σαν μια μεγάλη παρέα, απευθύνονται οι αρχηγοί για να λένε τα δικά τους, χωρίς στόμφο ή μεγαλοστομίες,  βλέπεις, δεν ισχύει πια  εκείνο το απίθανο, « μεταφερόμενοι οπαδοί», με τα πούλμαν και τις πλαστικές σημαίες, τις ντουντούκες, τα τραγούδια, και κυρίως τη διάθεση - ήταν τότε που τα κόμματα ήταν ισχυρά κι ο δικομματισμός μεγάλος, κι οι «μονομάχοι»  κυρίαρχοι, σε πλήρη άνθιση κι οι άλλες «δημοκρατικές δυνάμεις» τσόντα, ίσα για να λέμε ότι έχουμε... πρωτάθλημα.

Κοίτα να δεις πως μπορείς να φτιαχτείς από μόνος σου , να κάνεις δηλαδή κατάσταση στον εαυτό σου, με άλλα λόγια να τη βρεις και μάλιστα δωρεάν , αφού πολύ εύκολα μπορείς να μειώσεις το στρες, να βοηθήσεις τη καρδιά σου, να ευχαριστηθεί το συκώτι σου, να ανοίξουν τα πνευμόνια σου και το βράδυ να κοιμηθείς ήσυχα και μονοκόμματα, σαν αγγελούδι, με σχετικό μενού ονείρων και λοιπά συναφή και ενδιαφέροντα
Το ... «φάρμακο» ;
Λοιπόν, μην πάει ο νους σας στο ότι θα γίνουν  ...εκλογές - κι άμα δηλαδή   γίνουν  λέτε να μην εφαρμοστεί το πρόγραμμα του Ιουνίου ; αν το πιστεύετε , λάθος «φάρμακο»

Το σκέφτομαι μέρες τώρα, και λέω, δε μπορεί, κάποιοι φαίνεται να «έλειπαν» από τη χώρα, κι ίσως και για πολύ - πολύ καιρό ή ήτανε πολύ απασχολημένοι ως «εργαζόμενοι», διότι πως παρέμειναν , ρε παιδί μου, τόσα χρόνια, «κουφοί και στραβοί» ; δεν είναι δυνατόν να έμειναν τόσο «αδιάβαστοι», ουδέτεροι και άσχετοι και ξαφνικά, να ανακάλυψαν , ένα πρωί, μπορεί και βράδυ ή και μεσημέρι, ανοίγοντας  το παράθυρο τους, ενάμισι εκατομμύριο μετανάστες και να ρωτήσανε τη γραμματέα τους «καλά, αυτοί πότε ήρθανε ;» κι μπαίνοντας μέσα να βάλανε τις φωνές « και δε μου λες, δεν το ξέρουνε ότι έχουμε εκλογές ;»
Αλλά δεν το έβαλαν κάτω, έβαλαν το πρόβλημα κάτω για να το λύσουν, διότι άμα έχουμε εκλογές τα προβλήματα ή λύνονται ατάκα κι επί τόπου ή δρομολογούνται , ώστε ο πολίτης, δηλαδή εγώ κι εσύ, να καταλάβουμε, ότι υπάρχει πρόθεση, έντονο ενδιαφέρον για επίλυση του προβλήματος, αποφασιστικότητα καντάρια και ύφος ανάλογο – «δεν παίζουμε !» και δεν πάει ο νους τους ότι μερικά έργα τα έχουμε δει πολλές φορές και τα έχουμε βαρεθεί, αλλά κάπου ποντάρουν ,αλλιώς δεν εξηγείται, μπορεί , όμως, ίσως να θεωρούν ότι έχουμε μνήμη… χρυσόψαρου ! Μην το ψάχνετε, αυτή τη φορά , προτείνω να μιμηθούμε τους… ελέφαντες!    

Του ΝΙΚ. Κ. ΜΟΥΛΙΝΟΥ

Η θεία η Αφροδίτη έμεινε τελικά μόνη της. Το προσπάθησε πολύ όταν ήταν νέα - να βρεθεί ένας άνθρωπος να φτιάξει τη ζωή της. Βλέπεις ερωτεύτηκε, όχι πως είναι κακό, αλλά δε της έκατσε που λέμε. Στα 19 της ήταν που πρωτόδε το Γρηγόρη και με την πρώτη ματιά τα συμφωνήσανε. Αλλά να η ζωή, το είχε μελετήσει αλλιώς. Εκείνος πήγε στρατιώτης κι εκεί στις Σέρρες γνώρισε μια στρουμπουλή κι ο Γρηγόρης που είχε αδυναμία στις στρουμπουλές τη γκάστρωσε κι η Αφροδίτη ,όταν το έμαθε, πικράθηκε αλλά δεν είπε τίποτε μα δε ματάδε ,από τότε το Γρηγόρη, πάει και τελείωσε...

Μένει μόνη της η θεία η Αφροδίτη. Μένει στα Πετράλωνα. Έχει ένα δυάρι στον πρώτο όροφο σε μια παλιά πολυκατοικία. Ξεχασμένη από όλους. Παίρνει σύνταξη, αλλά λίγη, ίσα να περνάει. Μια ζωή στα Πετράλωνα η θεία η Αφροδίτη. Από τότε που ήρθε από το Λιδορίκι στην Αθήνα για να βρει τη τύχη της. Μένει μόνη της η θεία η Αφροδίτη. Από καιρό, τώρα, βλέπεις κι ο Τρύφωνας , που ήρθε πολύ αργότερα στο δρόμο της, δε λέω, καλός ,χρυσός αλλά αναποφάσιστος και φοβητσιάρης , έβαζε μπροστά το οικονομικό κι έτσι της έφαγε κάμποσα χρόνια κι όταν τον έδιωξε ο ουρανός της είχε αρχίσει να μαζεύει τα πρώτα σύννεφα της μοναξιάς...