Ωστόσο, θεωρώ ότι για την πλειοψηφία των πολιτών, που δεν είναι οικονομολόγοι, αλλά έχουν βιώσει και βιώνουν καθημερινά τη λειτουργία του Ελληνικού Δημοσίου, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά και εξηγούνται πολύ εύκολα αν εφαρμόσουμε «το σύστημα του νοικοκυριού», δηλαδή αν θεωρήσουμε το Κράτος ως ένα απέραντο νοικοκυριό. Συγκεκριμένα:

Για τη διαχείριση των οικονομικών ενός οιουδήποτε νοικοκυριού κάνουμε το εξής απλό: Σε μία κόλλα χαρτί δημιουργούμε δύο στήλες, μία για τα έσοδα και μία για τα έξοδα, όπου και αναγράφουμε τα σχετικά οικονομικά μεγέθη. Καλό είναι τα  έξοδα να μην υπερβαίνουν τα έσοδα (αν και δυστυχώς αυτό είναι πλέον ουτοπικό για τα πιεζόμενα και υπερχρεωμένα ελληνικά νοικοκυριά). Σε μία τέτοια περίπτωση ένα νοικοκυριό θα πρέπει είτε να αυξήσει τα έσοδά του είτε να μειώσει τα έξοδά του, προκειμένου να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στο δανεισμό.

Αν χρησιμοποιήσουμε το απλό αυτό σύστημα για να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα για τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας, χωρίς  να μπλεχτούμε με πληθωρισμούς, spread, cds και άλλα «ακαταλαβίστικα», θα συνειδητοποιήσουμε τα εξής: Αφ' ενός ότι πολύ πιο εύκολα το Ελληνικό Δημόσιο θα μπορέσει να περιορίσει τις δαπάνες και τα κόστη λειτουργίας του από το να αυξήσει και άλλο τα έσοδά του, τα οποία «έχουν φτάσει σχεδόν νταβάνι» και αφ' ετέρου ότι όσο και να αυξάνονται τα έσοδά του, αυτά ποτέ δεν θα είναι αρκετά για να καλύπτουν τα υπέρογκα έξοδά του.

  Όσον αφορά το θέμα των εσόδων:

            Το Ελληνικό Κράτος είναι αποδέκτης τεράστιων εσόδων κάθε χρόνο. Διαθέτει μία σχετικά βαριά φορολογία με υψηλούς φορολογικούς συντελεστές τόσο για τους ιδιώτες όσο και για τις εταιρείες. Ειδικότερα, η φορολόγηση των εταιρειών (των  κερδών τους και προσφάτως των μερισμάτων) είναι πολύ υψηλή σε σχέση με αυτήν άλλων χωρών του εξωτερικού και δεν είναι δυνατό να αυξηθεί ακόμη περισσότερο, αφού ήδη πολλές επιχειρήσεις «πνίγονται» στην κυριολεξία, ενώ οι δεδομένοι φορολογικοί συντελεστές αποτελούν τη σοβαρότερη τροχοπέδη για τον ερχομό επενδύσεων στη χώρα μας.

            Εκτός, όμως, αυτού, όλα αυτά τα χρόνια το Δημόσιο προχώρησε σε μία σειρά αποκρατικοποιήσεων Δ.Ε.Κ.Ο. και άλλων Δημοσίων Οργανισμών, που του απέφεραν κάποια ποσά, ασχέτως του τρόπου με τον οποίο αυτές έγιναν και του τιμήματος που επετεύχθη, ενώ προτίθεται να προχωρήσει στο προσεχές μέλλον σε ακόμη περισσότερες. Παράλληλα, η Κυβέρνηση προσανατολίζεται και έχει εξαγγείλει ότι θα «βγάλει στο σφυρί» ακίνητη δημόσια περιουσία, από την οποία θα εξασφαλίσει σημαντικά έσοδα. Με τις συνεχείς, όμως, πωλήσεις δημοσίων επιχειρήσεων και ακινήτων, κάποτε τα έσοδα από αυτές θα τελειώσουν, αφού δεν θα έχουμε τίποτε άλλο να πωλήσουμε, ενώ αντιθέτως τα έξοδα θα συνεχίσουν να διογκώνονται χρόνο με το χρόνο.

            Πέραν των ανωτέρω, το Κράτος εισπράττει και έχει έσοδα και από πολλές άλλες πηγές. Εκθέτω λίγα μόνο παραδείγματα:

Μεγάλα ποσοστά από τους διάφορους λογαριασμούς που πληρώνουμε εισπράττονται προς όφελος Δημοσίων Οργανισμών και Επιχειρήσεων (τέλος Ε.Ρ.Τ. κλπ) και ασφαλιστικών Ταμείων (φόροι υπέρ τρίτων). Οι τυχόν ποινικές ρήτρες από ορισμένες (όχι όλες) διεθνείς συμβάσεις προμηθειών που εκπίπτουν εισπράττονται υπέρ κάποιων  ασφαλιστικών ταμείων. Όποτε το Κράτος έχει ανάγκη να μπει στα Ταμεία του ζεστό χρήμα, τότε θυμάται ότι σχεδόν οι μισοί Έλληνες οδηγοί παρανομούν και μόνο τότε επιδίδεται σε ένα «σαφάρι προστίμων», με αποτέλεσμα το πρόστιμο να καθίσταται αποκλειστικά και μόνο εισπρακτικό μέσο και όχι μέσο κύρωσης και αποτροπής παρανομιών. Τα δε Ελληνικά Δικαστήρια αποτελούν πραγματικό χρυσωρυχείο για το Δημόσιο, αφού πληρώνουμε τέλη και φόρους για το ο,τιδήποτε: Τέλη για τη συντήρηση των δικαστικών μεγάρων (τα περίφημα μεγαρόσημα), δικαστικό ένσημο (φόρο) για τη διεκδίκηση μέσω αγωγής οφειλομένων ποσών, τέλη απογράφου για την έκδοση απογράφου, παράβολα για την υποβολή μηνύσεως και για την παράσταση πολιτικής αγωγής κλπ. Το Κράτος, δηλαδή, αφήνει (μάλλον επίτηδες) να ζούμε σε μία χώρα δικομανών κατοίκων, προκειμένου να εισπράττει από το εθνικό μας «χόμπυ».  

Μετά και από αυτή τη συντομότατη και ενδεικτική παράθεση είναι προφανές ότι τα έσοδα του Ελληνικού Δημοσίου έχουν φτάσει σχεδόν στα όριά τους.

Από την άλλη έχουμε ένα Κράτος που είναι από τα πλέον δαπανηρά της Ευρώπης. Το Ελληνικό Δημόσιο είναι τερατωδώς διευρυμένο διαθέτοντας υπερβολικά μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων. Παράλληλα, το ίδιο το Κράτος έχει αναλάβει και πρωτοβουλίες που προσιδιάζουν και καλύπτουν τις δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα, αφού ο καθ' εαυτός ιδιωτικός τομέας είναι σχετικά περιορισμένος (κυρίως λόγω του εύρους του Δημοσίου) και βρίσκεται σε χειμερία νάρκη. Πόσο μάλλον που ο ίδιος ο ιδιωτικός τομέας, αντί να στοχεύει στην ποιοτική παραγωγή και στην αναβάθμιση των υπηρεσιών του προκειμένου να τις εξάγει, ψάχνει και επιζητά σαν «μάννα εξ ουρανού» την ασφαλή λύση, δηλαδή τις συναλλαγές με το Κράτος (προμήθειες, παροχή υπηρεσιών κλπ), αφού στην Ελλάδα επικρατεί η λογική ότι η καλύτερη και η πιο σίγουρη «μπίζνα» είναι με το Κράτος.  Κοινώς, χωρίς το Κράτος δεν είναι σίγουρο ότι ο ιδιωτικός τομέας θα μπορούσε να αντέξει τον ανταγωνισμό των ξένων επιχειρήσεων. Άρα το Ελληνικό Δημόσιο,  εκτός από τον εαυτό του, έχει να συντηρήσει και τον αντιπαραγωγικό και ισχνό ιδιωτικό τομέα.

Όλο αυτό το κόστος συντήρησης επιβαρύνει κάθε έτος τον κρατικό προϋπολογισμό, τα έσοδα του οποίου, όσο μεγάλα και αν είναι,  δεν επαρκούν για να το καλύψουν. Έτσι η χώρα μας αναγκάζεται να καταφύγει στο δανεισμό από ξένα χρηματοπιστωτικά και τραπεζικά ιδρύματα υποκύπτοντας στους επαχθείς όρους (επιτόκια κλπ) που αυτά θέτουν. Συνεπώς, μοναδική λύση για να εξέλθουμε σε βάθος χρόνου (τουλάχιστον δεκαετίας) από το οικονομικό τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει το Κράτος είναι η άμεση και δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών. Και ναι μεν κάποιες δαπάνες μπορεί να φαντάζουν μηδαμινές μπροστά στο τεράστιο δημόσιο έλλειμμα, αλλά αν περικοπούν τώρα, τα επωφελή αποτελέσματά τους θα φανούν μία δεκαετία αργότερα.

Ενδεικτικά αναφέρω:

Άμεση αποκρατικοποίηση ή πώληση των μετοχών που κατέχει το Κράτος των Δ.ΕΚ.Ο. και των Δημοσίων Οργανισμών όχι τόσο με σκοπό την είσπραξη εσόδων όσο με σκοπό το Δημόσιο να απαλλαγεί παντελώς από αυτές και τα τυχόν προνόμια που τις επιβαρύνουν και να εξοικονομήσει χρήματα.

Πάγωμα των προσλήψεων στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα για όσο χρειαστεί με ταυτόχρονη κατάργηση των συμβάσεων έργου για τις περιπτώσεις που υποκρύπτονται συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας.

Να μπει επιτέλους φράγμα στις πρόωρες συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων και στις πρόωρες εξόδους των στρατιωτικών (ειδικά όσων έχουν ειδικότητες οικονομικού, στρατολογικού κλπ). Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν συνταξιούχοι 45 ετών και όλοι οι υπόλοιποι να εργάζονται μέχρι τα 65 τους γι' αυτούς και για τη σύνταξή τους.

Ουσιαστική και όχι απλά διοικητική ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων με ενιαίο προσωπικό και ενιαία περιουσία.

Άμεση μεταστέγαση όσο το δυνατόν περισσοτέρων δημοσίων υπηρεσιών και νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου σε ακίνητα ιδιοκτησίας του Δημοσίου, προκειμένου να αποφευχθούν τα υψηλότατα-και πολλές φορές ύποπτα- ενοίκια που πληρώνει το Κράτος σε ιδιώτες.

Κατάργηση των πάσης φύσεως επιτροπών που δεν έχουν πραγματικό αντικείμενο εργασίας.

Κατάργηση των πάσης φύσεως αργομισθιών.

Κατάργηση των εικονικών (και μόνο) υπερωριών των υπαλλήλων του Δημοσίου, οι οποίες αντιστοιχούν σε μεγάλα ποσά του κρατικού προϋπολογισμού.

Μείωση των κρατικών τηλεοπτικών σταθμών σε έναν ή δύο το πολύ (και ιδιαιτέρως αυτού της Βουλής που δεν προσφέρει απολύτως τίποτε, αφού οι συνεδριάσεις του Ελληνικού Κοινοβουλίου μεταδίδονται και από τα άλλα κρατικά κανάλια).

Κατάργηση των επιδοτήσεων και επιχορηγήσεων ανύπαρκτων ή ανενεργών ιδρυμάτων και Μ.Κ.Ο.

Μείωση του μεγέθους και ποιοτική αναβάθμιση των Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίες είναι αφ' ενός είναι ιδιαίτερα πολυάριθμες για το μέγεθος της χώρας μας και αφ' ετέρου ακολουθούν δόγματα περασμένων δεκαετιών. Χρειαζόμαστε ένα μικρό, αλλά ευέλικτο και υψηλής τεχνολογίας στράτευμα με έμφαση στις αερομεταφερόμενες δυνάμεις και στις δυνάμεις πεζοναυτών που θα εδρεύουν στον κυρίως ελλαδικό χώρο. Η κάλυψη και η προστασία των συνόρων θα γίνεται από ειδικά εκπαιδευμένες δυνάμεις συνοριοφυλάκων και λόχων προκαλύψεως.

Συνέπεια του ανωτέρω θα πρέπει να είναι το άμεσο κλείσιμο δεκάδων στρατοπέδων που τώρα επανδρώνονται από τάγματα-φαντάσματα  με δύναμη ...διμοιρίας και η συγκέντρωση όλων των δυνάμεων μίας ζώνης ευθύνης επιπέδου ταξιαρχίας σε ένα σημείο και μόνο. Ο Στρατός δεν υπάρχει για να βγάζουν χρήματα κάποιοι, πουλώντας του  σουβλάκια και καφέδες.

Το πλέον βέβαιο είναι ότι ο κόμπος «έφτασε πια στο χτένι» και ότι δεν χωρούν άλλες αναβολές και πισωγυρίσματα. Όλα τα ανωτέρω εκτιθέμενα προτεινόμενα μέτρα τα έχει σκεφθεί ο καθένας μας, γιατί είναι απλοϊκά και δεν χρειάζονται ιδιαίτερες οικονομικές γνώσεις, αλλά, ωστόσο, είναι ελάχιστα μπροστά στο σύνολο αυτών που μπορούν να προταθούν και να εφαρμοστούν. Γι' αυτά, όμως, υπάρχουν οι ειδικοί. Ίδωμεν.

Γεώργιος Σ. Λουκάς

Δικηγόρος DEA Droit public

Ακαδημίας 27^Α  -  Αθήνα 10671

τηλ.:210-36 40 168 -172-175    fax: 210-36 40 160    e-mail: Αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε