|
 Οι Αποκριές είναι και πάλι παρούσες. Ήρθαν από συνήθεια ; από
διάθεση ; ή υποχρέωση ; Ποιος ξέρει ; Όπως και να έχει, ήρθαν μεν, αλλά θα
φύγουν δε, κι όχι όπως με κάποιους άλλους που δεν θέλουν να ξεκουμπιστούν με
τίποτα! Έχουν, όμως, και πρόταση ( που λένε !) και μάλιστα συγκεκριμένη και
σαφή : βόλτα στη ξεγνοιασιά , στη χαρά, στο ανυπόκριτο χαμόγελο. Οι Αποκριές
ορίζουν μεγάλες ανατροπές. Θα επωφεληθούν, όμως, μόνον, όσοι τις εμπιστεύονται
και υιοθετούν τις προτάσεις τους και τις αποδέχονται όπως ο Σωτήρης τη δική του
Ιουλία!. Έρχονται - τι λέω ; ...ήρθανε είπαμε - ως πράξη ανατροπής της
καθημερινότητας, με την πρόθεση και το απαραίτητο σχέδιο να δώσουν, αδιακρίτως,
μια αίσθηση, έστω προσωρινής, ευψυχίας.
Μας προτείνουν , με τον τρόπο τους, να
σπαταλήσουμε κάτι από τη σοβαρότητα μας , τον καθωσπρεπισμό μας, την ανυπόφορη
δεοντολογία των «πρέπει» και να περάσουμε , χωρίς ναύλο, στο πλοίο της χαράς
και του παραμυθιού. Με άλλα λόγια μας προτείνουν φυγή! Προσωρινή ; Ναι ,
προσωρινή, κι εδώ που τα λέμε, γιατί όχι ; « Πάμε για αλλού» σου λένε και σου
κλείνουν , με νόημα το μάτι, αριστερό ,δεξιό
δεν έχει, πια, σημασία έτσι που έχουμε γίνει και έχουν γίνει τα πράματα.
«Και που θα πάμε ;» ρωτάς και σου απαντούν χωρίς περιστροφές ,ντόμπρα και μονοκόμματα,
χωρίς υπονοούμενα ή αμφησιμίες. Πάμε : εκεί που ο έλλογος λόγος είναι γραμμένος
σε ανυπόληπτα κατάστιχα. Εκεί που δεν επικρατεί η αιτιολογημένη λογικοφάνεια.
Να πάμε εκεί που συμπράττουν ο ηθελημένος παραλογισμός και η αναγκαιότητα της
υπερβολής. Διότι, οι Αποκριές παραμένουν μεγάλες παραμυθατζούδες ( μη μου πείτε
ότι σας θυμίζει κάτι ;) και πεισματικά ονειροπόλες, ρισκάροντας , σχεδόν μόνιμα,
την ευαίσθητη αξιοπρέπεια τους. Ορίζουν μια μορφή αντίστασης. Κοντράρουν
πεισματικά στο κατεστημένο αγγίζοντας το ...άπειρο! Μας προτείνουν γοητευτικά
γεγονότα, με ξεχωριστό τρόπο, και μέσα θριαμβολογίας για ελευθερία και
απελευθέρωση με απεριόριστο αριθμό...καναλιών χαράς. Κινούνται με ανάλογο πάθος
...νιόπαντρου και προσφέρουν περιπέτεια κοντά στο όνειρο και στην υπερβολή. Θύουν
, με ευθύνη τους ( κι όχι όπως συμβαίνει με κάποιους ...γνωστούς που αποποιούνται
την ευθύνη τους) στο Μεγάλο Θεό της Αφασίας για πρόσκαιρη ευδαιμονία και
ικανοποίηση. Οι Αποκριές ξέρουν, και το ξέρουν καλά, πώς να ξεφεύγουν από την
άνοστη , και πολλές φορές επώδυνη σοβαρότητα της ζωής και σου χαμογελούν πονηρά
και υστερόβουλα ( κάτι από προεκλογικές υποσχέσεις δηλαδή ) για να σε
ξεγελάσουν, για να σε ξελογιάσουν, για ένα κοντινό σε διάρκεια ταξίδι της
ανεμελιάς . Και μιλούν για όνειρα σε ένα κόσμο που ο ρεαλισμός αντιπαλεύει με
τη λογική και το συναίσθημα. Όνειρα με ταυτότητα, πολλά, υπερβολικά ή
ανεκπλήρωτα. Οι Αποκριές μπορούν και βάζουν χρώμα στη ζωή μας. Στο φιλοσοφικό
καφενείο της ζωής έχουν ,δικαιωματικά, ρόλο : εκείνο του κλόουν! Ρόλος
σημαντικός γιατί έχουν μήνυμα, ρόλος πολύπλοκος γιατί ακουμπούν στην ψυχή και
λιγότερο στο νου αλλά και περίπλοκος, μα αναγκαίος και χρήσιμος. Ηθελημένα,
περιφρονούν την καθημερινότητα της σοβαροφάνειας. Επιμένουν σε στερεή πρόταση
διαλύοντας ,έστω και για λίγο κάθε νότα μελαγχολίας. Αρχιτεκρόνισες της ουτοπίας μας δίνουν ανάσα και ελπίδα
έχοντας ως όπλο μια διαφορετικότητα της ανθρώπινης ευαισθησίας . Οι Αποκριές έρχονται
για να σπάσουν τις στενάχωρες στιγμές μας. Για να φλερτάρουν, στο πλαίσιο, μιας
νομότυπης διαδικασίας , ( έχουν κατοχυρωμένο ...συνταγματικό δικαίωμα ) με το απρόοπτο
, το υπερβολικό ή και το ανέφικτο, με σκοπό και στόχο να ξεφύγουμε από τα βαρετά
και στημένα σενάρια της ζωής μας που πάσχουν από μονοτονία και βαρεμάρα! Αλλά
οι Αποκριές θέλουν κι εκείνες το κάτι τι τους για να ...παίξουν το ρόλο τους και
μάλιστα όσο γίνεται καλύτερα : χρειάζονται τους Μασκαράδες! Βλέπεις οι Αποκριές
είναι το σκηνικό κι Μασκαράδες είναι οι πρωταγωνιστές της παράστασης. Όμως,
θέλουν τους δικούς τους Μασκαράδες , με τα δικά τους μέτρα και σταθμά - και
ποτέ τους...άλλους ! Εκείνους, τους άλλους μασκαράδες, τους αφήνουν ,δυστυχώς, για... μας!
|
